Vietnam: Wil je kopen? Kom je kijken in mijn winkel? Ik verkoop mooie dingen!

Het voelt momenteel aan alsof ik in Nederland ben, want het regent hier al een paar dagen pijpenstelen en volgens de weersvoorspellingen zal dat de komende dagen ook nog zo zijn. Maar ik zit in een hostel met een computer, dus dat is een mooie gelegenheid om een nieuwe blog te schrijven. 

Nadat ik de grens tussen Laos en Vietnam was overgestoken was het verschil tussen de twee landen meteen te merken. Waar in Laos alles heel relaxed is en je makkelijk meer dan een uur op je ontbijt kan wachten, wordt je in Vietnam overal op straat aangesproken of je wat wil kopen. Mijn eerste stop in Vietnam was Sapa, dat bekend staat om de mooie omgeving met gelaagde rijstvelden in de bergen. De rit er naartoe duurde zo'n 8 uur en ik was door meerdere mensen gewaarschuwd dat dit een helse rit zou worden. Gelukkig gaan er meer mensen van Sapa naar de grens dan andersom, dus onze bus was vrij rustig en ik had drie stoelen voor mezelf. Dat was heel fijn, want de weg was op sommige plekken inderdaad heel slecht. De eerste 2 uur viel het nog wel mee, maar vervolgens waren er af en toe plekken waar de weg opeens overging in een stuk zandpad en een stukje verder was er weer asfalt. Ook leek er overal aan de weg gewerkt te worden, maar behalve grote hopen stenen op de weg leek het er niet op dat ze echt opschoten. Eenmaal in Sapa aangekomen ben ik meteen meegegaan met een vrouwtje (Mho) van een Hmong volk (een van de vele stammen die in het noorden van Vietnam wonen) en 2 Canadese meiden, om naar het dorp van Mho te gaan en bij haar te overnachten. Omdat het al aan het eind van de middag was, konden we geen echte trekking doen, maar dat zou de volgende dag gebeuren. De homestay in Sapa was heel anders dan die in Laos en Myanmar. We hadden zelfs bedden in plaats van matrasjes op de vloer. Wat opvallend was aan het huis hier, was dat het best wel groot was, maar helemaal leeg. Ze hadden een paar tafels en stoelen die alleen tevoorschijn kwamen toen we gingen eten, 1 kast, een tv en een paar stoelen, een prive-stukje dat in vergelijking met de rest van het huis heel klein was, onze bedden en de rest van de ruimte was helemaal leeg. Wat een verschil met de huizen in Nederland waarbij alle kamers helemaal ingericht zijn. Er bleek een feest gaande  te zijn in het dorp, waar we zijn gaan kijken. Waar ik me eerst nog afvroeg of de mensen hier hun traditionele volkskleding alleen maar droegen voor de toeristen, bleek hier dat dat absoluut niet zo was. Het hele dorp was uitgelopen voor het feest en ze liepen allemaal in hun traditionele kleding, die ze zelf maken (Wat een werk moet dat zijn!). De vrouwen knippen hier hun haar niet, dus dat wordt helemaal opgerold om hun hoofd en met allemaal speldjes vastgezet, wat een werk moet dat zijn om dat te wassen! Het feest was vrij gek om te zien. In het huis waren allemaal mannen zich aan het bezatten met 'happy water' (rijstwijn) en de vrouwen keken vanuit de deuropening toe. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar 's avonds was het koud in Sapa! Gelukkig hadden we dikke dekens en heb ik toch wel lekker geslapen tot 4 uur 's ochtends, want zoals in elk dorp waar ik tot nu toe overnacht heb, waren er ook hier een heleboel hanen die elkaar ook nog eens in de veren leken te vliegen. Het feest in het dorp werd gegeven door een familie om de overleden ouders te eren en duurde 3 dagen. Op de laatste ochtend werd er een buffel geslacht. We vonden het niet zo nodig om daar naar te kijken, maar 's ochtends zijn we wel weer naar het feest gelopen (toen de buffel al dood was). Overdag gebeurde alles buiten op en veld en waren de vrouwen ook meer betrokken, en vanaf 's ochtends vroeg was iedereen al vrolijk aan de happy water en iedereen wilde ons ook graag zo veel mogelijk voeren. Rond lunchtijd Mho dan ook goed aangeschoten en door een miscommunicatie tussen ons en haar konden we uiteindelijk helaas geen echte trek meer doen en zijn we teruggelopen naar Sapa over de normale weg. Dus het hoogtepunt waarvoor iedereen naar Sapa komt (trekkings) heb ik een beetje gemist, maar nog steeds heb ik wel het mooie landschap kunnen zien en dat feest was ook een bijzondere ervaring om mee te maken.

Na Sapa ben heb ik de bus naar Hanoi gepakt. Ik reisde overdag, maar toch was het een slaapbus dus ik kon lekker liggend uit het raam kijken en een beetje slapen in de bus. De laatste grote stad die ik gezien had was Bangkok en dat was toch alweer een tijdje geleden, dus aankomen in Hanoi was wel even een shock. Wat een drukte! Eindeloos veel scootertjes en overal getoeter. Mij was verteld dat als je wil oversteken, je niet moet wachten tot er geen verkeer meer aankomt, want dan kom je nooit aan de overkant. Je moet gewoon gaan lopen en vooral niet stoppen en dan ontwijken de scooterrijders je wel. Nou dat is inderdaad waar. Heel vreemd, maar na een paar keer raak je wer wel meer aan gewend. Gelukkig had ik in Hanoi met Frederique afgesproken om nog een paar dagen samen door te reizen voor zij naar Bangkok zou vliegen. Heel gezellig om elkaar weer even te zien en reisverhalen uit te wissen! We zijn de volgende dag meteen doorgegaan naar Halong Bay, dat bekend staat om de eindeloze hoeveelheid kalkstenen eilanden die zich daar bevinden. Helaas hebben we in 3 dagen tijd geen zon gezien, maar nog steeds was het heel mooi! Op een boot voeren we 's middags tussen de eilanden door en de eerste nacht sliepen we op de boot. We hadden wat wisselende verhalen gehoord over de kwaliteit van de boten bij de verschillende tours, maar wij hadden een hele goede boot en het eten op de boot was super lekker! We hadden gekozen voor de 'party cruise' zodat we in ieder geval met andere backpackers zouden zitten, dus 's avonds ging de muziek aan en wilde vooral onze gids heel graag drankspelletjes spelen. We hadden geluk met de groep en ondanks dat het weer een beetje een domper was, was het een leuke avond! De volgende ochtend bleek het weer helaas alleen nog maar verslechterd, nu regende het ook! We werden met een ander bootje naar ons prive-eiland gebracht, waar een bungalow stond met aan twee kanten strand. Er waren matten waarop je op het water kon drijven, er was een volleybalveld, er hingen hangmatten, het zag er al met al heel mooi uit. Helaas bleef het de hele dag regenen en was het zo koud, dat we niks hiervan gebruikt hebben en de hele dag met 2 vesten en een lange broek aan binnen gezeten hebben.... Maar we hadden wel een eigen eiland! Op de derde dag was het tijd om terug te varen en werden we met de bus weer teruggebracht naar Hanoi en het was die dag 5 december! Gelukkig zijn Frederique en ik niet de enige Nederlanders die door Vietnam reizen (Er zijn hier heel veel Nederlanders!) en ook op de boot waren was de helft van de groep Nederlands. Dus hadden we afgesproken om 's avonds een sinterklaas dobbelspel te spelen. 's Middags was het dus tijd om cadeautjes te scoren en 's avonds was het dobbelen geblazen. Wel heel leuk om toch nog een klein beetje een sinterklaasgevoel te hebben, zeker omdat ik allemaal mensen thuis allemaal foto's van stapels pakjes, gedichten en pepernoten doorgestuurd kreeg.

De volgende dag was het weer tijd om afscheid te nemen van Frederique en heb ik Hanoi wat meer verkend. Eenmaal gewend aan de drukte en de verkopers was het toch wel een hele leuke stad waar veel op straat gebeurt. Je kan hier makkelijk een middag in een cafe gaan zitten met wat te drinken en gewoon kijken naar alles om je heen (ook gedaan). Maar ook als je gewoon een beetje rondloopt door het centrum kijk je al je ogen uit. In iedere straat zijn de winkels gefocust op andere dingen. Zo kwam ik door een straat waarbij er alleen maar kerstversiering in iedere winkel verkocht werd en in de volgende straat zaten eindeloos veel gereedschapswinkels. Verder heb ik een paar musea bezocht en de oude universiteit, echt een heel mooi complex! Hier was een diploma uitreiking gaande, wat erg leuk was om te zien. Ik ben uiteindelijk wat langer in Hanoi geweest dan de planning was. Na een goede avond stappen is het normaal gesproken zo dat je je in de loop van de dag steeds beter gaat voelen, maar helaas dat bij mij precies andersom. Waar het precies van kwam weet ik niet, maar mijn buik was behoorlijk overstuur en ik heb uiteindelijk 1.5 dag in bed gelegen. Dan besef je toch wel dat ziek zijn in een hostel niet heel fijn is. De mensen in het hostel waren gelukkig heel lief een hebben meerdere keren mijn bus verzet en na een paar dagen voelde ik me goed genoeg om de nachtbus naar Phong Nha te pakken. Deze plek was me door iedereen die er geweest was aangeraden om mooie omgeving en de grotten die er zijn en dat is ook niet voor niks. Met 2 uur vertraging en de meest onaardige buschauffeur ooit kwamen we 's ochtends om 6 uur aan. Ik besloot met 2 anderen om het de eerste dag rustig aan te doen en de omgeving een beetje te verkennen op een fiets. Uiteindelijk zijn we naar 'The pub with cold beer' gefietst (en ja, ze maken hun naam waar), die erom bekend staat dat je hele verse kip kunt krijgen. Je mag namelijk zelf je kip uitkiezen en die wordt dan voor je neus geslacht (je mag het ook zelf doen als je wilt) en vervolgens is de bedoeling dat je hem zelf plukt. Het was best goed het zo te zien gebeuren om te beseffen dat het natuurlijk altijd zo gaat, maar ik vond een keer wel genoeg. Maar de kip was wel lekker! De volgende dag hebben we scootertjes gehuurd om naar de verschillende grotten te rijden. Er is een loop die je kan rijden en de weg is daar gelukkig niet zo druk, dus je kan hier ook nog om je heen kijken om van de omgeving te genieten. Wel zijn de voorrangsregels hier een beetje anders dan in Nederlands: De trucks gaan altijd voor, vervolgens komen de buffels, dan de koeien, dan de auto's, de Vietnamezen op scooters , de toeristen op scooters, de fietsers en tot slot de wandelaars. En de honden en kippen rennen overal vrolijk tussendoor. We reden als eerste naar de Dark cave. Dit is een grot waar je via een zipline naartoe roetsjt en vervolgens naar binnen moet zwemmen. In de grot zelf is een modderbad, dus iedereen was lekker bruin. De modder is zo dik dat je erop kan blijven drijven, een heel vreemd gevoel! Uiteindelijk zijn we zo lang bij deze grot gebleven, dat het te laat werd om ook de andere bekende grot in de omgeving nog te bezoeken. Dus hebben we besloten om de volgende dag het rondje op de scooter gewoon nog een keertje te doen, wat absoluut geen straf was, want de omgeving was prachtig! Dit keer hebben we de paradise cave bezocht, een onwijs grote grot waar je via een pad 1 km in kan lopen (verder moet onder begeleiding), heel indrukwekkend. Ik kan iedereen die nog naar Vietnam gaat Phong Nha zeker aanraden, er zijn absoluut veel toeristen, maar de algemene sfeer is veel rustiger dan op andere plekken in Vietnam. Dit is tot nu toe de enige plek die ik hier bezocht heb waar mensen je niet constant aanspreken om dingen te kopen. Ik had nog best langer hier willen blijven, al was het maar omdat de bus naar Hue om half 5 's ochtends zou vertrekken en ik daar niet zoveel zin in had. Maar ik moest toch een keer de bus nemen, dus heel vroeg opgestaan en uiteindelijk tot half 7 gewacht voor de bus kwam opdagen...

Eenmaal aangekomen in Hue (ik was op dat moment met 2 andere meiden), besloten we een relaxdagje te doen en de volgende dag het Citadel (grootste bezienswaardigheid van Hue) te bezoeken en daarna naar het strand te gaan. De dag erna zouden we op de scooter van Hue naar Hoi An rijden. 's Avonds was iemand echter zo slim om toch even het weerbericht voor de komende dagen te checken en er bleek nog een zonnige dag te zijn en daarna alleen maar regen. Dus change of plans. 's Ochtends hebben we eerst heel vroeg en vrij snel het Citadel bezocht en daarna zijn we uiteindelijk met zijn vijven aan de scootertocht naar Hoi An begonnen. Deze scootertocht is vooral bekend door de uitzending van Top Gear in Vietnam en het mooiste deel is de Hai Van Pass. Hier rijden (bijna) geen trucks omdat de meesten de tunnel nemen en het uitzicht vanuit de bergen over de zee is prachtig! Hoe we het voor elkaar hebben gekregen weet ik nog steeds niet, maar we hebben een paar uur langer over de tocht gedaan dan de meeste mensen. Maar nadat we eerst Danang gepasseerd waren (een grotere stad dan ik verwacht had waar je zoveel links als rechts met veel getoeter ingehaald wordt), zijn we uiteindelijk met zijn allen veilig en wel in Hoi An aangekomen. Het is maar goed dat we ervoor gekozen hadden om niet langer in Hue te blijven, want sindsdien is het weer hier verschrikkelijk! Ik weet weer waarom ik een poncho meegenomen heb, want het hoost hier onwijs. Gelukkig zijn er genoeg leuke cafeetjes om te schuilen en 's avonds gaan overal de lantaarns aan. Ondanks dat ook hier de verkoopdrang van de mensen erg hoog is, is het echt een heel leuk stadje met een gezellig oud centrum waar geen auto's mogen komen. Ook staat deze stad bekend om zijn kleermakers, overal kun je naar binnen lopen om kleding op maat te laten maken. Momenteel ben ik aan het wachten tot op de laatste aanpassingen aan de jumpsuit die voor mij gemaakt wordt en dan pak ik vanavond de nachtbus naar Dalat (16 uur...) Helaas is voor het hele zuiden van Vietnam regen voorspeld voor de komende dagen, dus ik houd mijn paraplu en poncho nog maar even bij de hand.