Myanmar: Prachtige tempels, vriendelijke mensen en een trektocht op te grote sandalen

Ik ben er inmiddels achter dat ik later maar geen fulltime blogger als beroep kan kiezen, het is veel te lang geleden dat ik geschreven heb. Ik weet dan ook niet of ik alles wat ik sinds mijn vorige blog heb meegemaakt in een verhaal kan krijgen, maar ik ga zien hoever ik kom.

Vorige keer dat ik schreef was ik in Taungoo, een klein stadje in Myanmar. Daar kwam de regen met bakken uit de lucht (een goed moment om te schrijven dus). Toen we de volgende ochtend wakker werden was het gelukkig droog en kregen we een fantastisch ontbijt voorgeschoteld. Zo'n 20 bordjes met allemaal verschillende kleine hapjes. Iedere keer als we dachtend dat alles op tafel stond, werden er weer nieuwe bordjes gebracht. Op aanraden van de hotel eigenaar hebben we fietsen gehuurd en zijn we niet naar de stad, maar juist ervan weggefietst richting de dorpen. Dat was een hele goede keuze, het was ontzettend leuk om wat van het leven in de dorpjes te zien en we waren op dat moment de enige toeristen daar. Mensen kwamen hun huizen uit om naar ons te kijken en ik heb nog nooir zoveel op een dag naar onbekende mensen gezwaaid. Op een gegeven moment namen we even pauze en kwam er een vrouw met een zware zak op haar hoofd langslopen die ons gebaard om mee te gaan. We zijn haar gevolgd naar haar huis en kregen binnen thee en wat fruit aangeboden. het lastige was wel dat zij geen woord Engels konden en wij op 'hallo' en 'dank je wel' na geen Burmees. Maar ze vonden het erg leuk als we foto's van ze maakten en die lieten zien. Vervolgens werden we meegenomen naar een volgend huis, waar alle buren langskwamen om ons te bekijken. En ook werden er weer allemaal foto's genomen en we hebben ook wat foto's van bij ons thuis laten zien. We waren 's middags net op tijd terug voor het weer begon te hozen en veel langer had ik ook niet op de fiets willen zitten. Mijn kont deed zoveel pijn van het zadel dat ik het een paar dagen later nog voelde.

De dag erna hebben we de trein naar Mandalay gepakt, dit is de tweede grote stad van Myanmar. We zaten in de upper class, dus goede stoelen en veel beenruimte. Dat was wel fijn voor 8 uur schommelen, af en toe leek het alsof de trein van de rails zou stuiteren! Voor Mandalay hadden we voor de dag erna mooie plannen: We zouden op de fiets naar het paleis gaan, dan misschien nog een klooster en tempel bekijken en de heuvel bij de stad beklimmen. Verder dan het paleis zijn we niet gekomen, want tegen die tijd waren we zo verzopen dat we niets liever wilden dan opdrogen in het hostel. We hebben het laatste staartje van het regenseizoen volop meegemaakt! Vanaf toe werd het gelukkig beter weer en we hebben nog een tour rond Mandalay gedaan met als hoogtepunt de zonsondergang, die we bekeken vanaf de langste teakhouten brug ter wereld, prachtig! Na Mandalay zijn we naar Pyin Oo Lwin gegaan, een stadje 2 uur verder. Daar een bezoek gebracht aan hele mooie, goed verzorgde botanische tuinen. Ook zijn we naar een waterval gegaan. Terwijl we naar beneden liepen kwam er een meisje naar ons toe dat met ons meeliep. Bij de waterval aangekomen wist zij wel een pad weer naar boven, waar we uiteindelijk zouden kunnen zwemmen in de waterval. Dat zwemmen bleek in het water zitten en je vooral goed vasthouden zodat je niet meegesleurd werd met de stroming, maar nog steeds was het een fijne beloning na een fikse klim naar boven.

We hadden gepland om op de verjaardag van Frederique in Bagan te zijn, een gebied met ontzettend veel tempels. Het was dus tijd om de bus te pakken en door te reizen naar Bagan. Behalve dat de mannen nog steeds in lange rokken (longyi's lopen) in Myanmar is een van de andere opvallende dingen van het land dat de mensen hier de hele dag kauwen op 'betel quid'. Dit zorgt ervoor dat hun spuug rood wordt en ze krijgen er hele vieze rode tanden van. De eerste keer dat we iemand dit spul zagen uitspugen dachten we dat hij doodziek was, maar dat valt dus wel mee. Dit wordt alleen ook in auto's en bussen gekauwd, en dan spugen ze hun spuug uit in een zakje, het liefst met een luid rochelend geluid. Dit maakt een busreis er niet heel veel prettiger door. Maar gelukkig was deze busreis niet al te lang en we hebben een paar dagen besteed aan het bekijken van verschillende tempels in Bagan. Verschillende tempels stonden bekend om verschillende aspecten: Sommige kon je beklimmen, andere hadden mooie beschilderingen en weer andere waren helemaal bezet met goud. Zo kon je de dagen prima vullen zonder verveeld te raken. En nog steeds hebben we waarschijnlijk nog niet eens 10% gezien. Op e-bikes reden we rond en gingen we 's ochtends om 5 uur op weg naar een tempel om vanaf daar de zonsopgang te bekijken. We hebben twee geweldige zonsopgangen gezien, de zondsondergangen vielen helaas een beetje tegen door veel bewolking. 

Vanaf Bagan zijn we doorgereden naar Kalaw, voor een 3-daagse trektocht naar Inle Lake. Frederique werd hier helaas ziek, dus besloot om de trektocht over te slaan en ik ben met 3 anderen en gids Johnny op pad gegaan. Ik dacht dat ik mijn nieuwe wandelschoenen goed ingelopen had, maar ik had niet geoefend met klimmen (gaat ook een beetje lastig in Nederland), dus na ongeveer een anderhalf op dag 1 had ik op beide hielen ontzettende blaren. Uiteindelijk ben ik verder gegaan op sandalen van 2 maten te groot die ik kon lenen van een jongen uit de groep (mijn eigen sandalen had ik helaas in mijn backpack laten zitten omdat me aangeraden werd op met goede wandelschoenen te lopen. En vervolgens zagen we gidsen langskomen op slippertjes....). Ondanks pijnlijke voeten was de tocht het wel waard. We liepen de eerste dag door de bergen en vervolgens meer door de velden, verschillende rijst-, thee-, sinaasappelvelden en nog veel meer gezien. Halverwege de eerste ochtend kwam er een vriend van Johnny meelopen, die ook gids wilde worden. Zijn Engels was niet heel goed, maar hij was wel ontzettend aardig en dook af en toe een veld in om terug te komen met bladeren om te ruiken of vruchten om te proeven. Het was wel duidelijk dat de meest toeristische trektoch in Myanmar is, zeker de laatste dag kwamen we onderweg ontzettend veel andere groepen tegen, en de mensen in de dorpen waren niet zo geinteresseerd meer in ons. Maar al met al was het een mooie tocht en slapen op een matje bij mensen thuis en douchen door een emmer water over je hoofd te gooien zijn ook bijzondere ervaringen! Het laatste stuk van de derde dag voeren we het meer over naar het eindpunt van de tocht. Er bleek een festival gaande te zijn om de buddha's rond het meer te eren, waar we nog net een stukje van konden meepakken. Er voer een hele optocht van zo'n 30 versierde boten met veel mensen en veel muziek weg van de stad waar wij naartoe gingen. Ook zat er een locale vrouw bij ons in de boot die de bestuurder vroeg om te stoppen bij een van de vissers op het water, zodat ze even een visje kon kopen, verser kun je het niet krijgen!

In Inle Lake wachtte Frederique op mij, gelukkig was ze weer beter. We hebben daar een boottocht over het meer gedaan en waar de meeste mensen in het noorden van het meer blijven, zijn wij helemaal naar het zuiden gevaren (3 uur lang) waar het veel rustiger was. Het was zaterdag en dat is blijkbaar wasdag in Myanmar, want overal langs het water waren vrouwen de was aan het doen. 

Na Inle Lake was het tijd om weer terug te gaan naar Yangon, want we hadden onze terugvlucht naar Bangkok al geboekt. Tijdens de trektocht was ik er over na gaan denken om deze vlucht te laten gaan en wat langer in Myanmar te blijven en na een lange rit in de nachtbus heb ik afscheid genomen van Frederique en ben ik doorgereden naar de Golden Rock, zoals de naam het al zegt, een gouden rots die balanceert boven op een berg. Onder aan de berg kon je een truck nemen naar boven en nadat ik daar allemaal vreselijke verhalen over gelezen had op internet, viel de weg naar boven me eigenlijk wel mee. We zaten wel met veel te veel mensen boven op elkaar (zeker ook omdat kinderen niet meegerekend worden in het aantal mensen dat op een bankje past, dus die worden er nog extra gestopt), maar de weg zelf was gelukkig okee. Ik kwam in de loop van de middag aan bij de rots en overdag was het wel mooi, maar niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had. Helaas was het ook mistig, dus je kon niet zo ver kijken. Ik had wel het geluk dat ik in de bus een Thaise vrouw tegengekomen was, die 11 jaar in Nederland gewoond had en dus prima Nederlands sprak. Zij had een kamer in een van de dure hotels boven op de berg geboekt en had een bed over in die kamer. Als ik wilde mocht ik daar wel slapen die nacht. Dat was super, want de trucks naar beneden vertrekken voor zonsondergang, dus anders had ik voor het donker weer terug naar beneden gemoeten. Nu kon ik de zonsondergang zien en 's avonds nog boven rondlopen. Met de lichten die 's avonds op de rots geschenen werden, was de rots een stuk indrukwekkender en we kwamen erachter dat hele Burmese gezinnen overdag met eten en dekens naar boven kwamen om vervolgens in de open lucht bij de rots te overnachten. 's Avonds was er een combinatie van biddende volwassenen en spelende kinderen te zien, en niet zoveel toeristen omdat de meesten de truck terug naar beneden gepakt hadden. Al met al een hele bijzondere ervaring!

Ik had uiteindelijk toch besloten om terug te gaan naar Yangon om het vliegtuig te pakken, dus de volgende dag pakte ik voor de laatste keer de bus in Myanmar. Frederique zag ik op het vliegtuig weer en 's avonds was het tijd om naar Bangkok te vliegen, na drie hele bijzondere weken!

Nu ik het schrijf lijkt Myanmar zo kort geleden, maar ik heb er inmiddels ook al het noorden van Thailand en een deel van Laos op zitten. Helaas is mijn tijd op de computer over 2 minuten voorbij, dus ik ga dit verhaal posten en mijn best doen om zo snel mogelijk nog een verhaal te schrijven, want ik heb de afgelopen weken nog veel meer leuke dingen meegemaakt!